Soezerig en behaaglijk warm, zo voel ik me. Alles is mistig om me heen. In de verte hoor ik stemmen en bedrijvigheid. Rondom mij is het stil en rustig. Heerlijk, wat een weldaad...

Het is half zeven in de avond als de kinderarts met haar stethoscoop het hartje zoekt van Joanne. Ze kan het niet meer vinden. We zwijgen. Geen woorden meer. Wat resteert is een vreemd, onwerkelijk gevoel van tijdloosheid...

Twee dagen na het overlijden van Joanne. Het mandje met haar lichaampje staat op een stoel naast mijn bed. Hein heeft haar na haar overlijden samen met een verpleegkundige gewassen, in een zachte doek gewikkeld en in een mandje gelegd...

Het definitieve afscheid. We zijn er geen van beiden op voorbereid, Hein en ik. Het is zaterdagochtend 28 november rond twaalven. Hein maakt zich op om naar de begrafenis te gaan...

's Ochtends kom ik vanuit Wijk bij Duurstede terug naar het UMC. Dankzij het slaapmiddel dat ik gisteren kreeg, heb ik kunnen slapen vannacht. Ik voel me rustig en zeker, omdat ik weet wat mij te doen staat vandaag...

Ik lig op de medium care, op een kamertje apart. Vanuit een centraal punt houden ze me met een camera continue in de gaten, zo wordt me verteld. Desalniettemin krijg ik een zoemer met een alarmknop in mijn handen gedrukt. De verpleegster verzoekt me dringend om erop te drukken als er iets is. Maar waarom zou ik drukken? Alles is toch goed zoals het is?